Hier een foto van mijn lieve schat en ikzelf op een goede dag , want die heb ik zeker en vast ook. Het leven zou anders niet de moeite waard zijn. Nu kunnen jullie zich ook een gedacht maken over hoe we eruit zien en zoals je ziet , zie je niets aan me waaruit je zou kunnen concluderen dat ik aan fibromyalgie lijd. Het is niet voor niets dat ze het de onzichtbare ziekte noemen. Maar vanbinnen zitten de lidtekens en sporen van pijn en verdriet. Elke dag maar weer knokken voor moed en wilskracht. Pijn verbijten en veel slapen als anderen nog zoveel overhebben. Ik heb mij voor zo lange tijd afgevraagd waarom, maar dat heeft mij op het laatst het ergst uigeput.
Vaak is de dag beginnen zo moeizaam,met het nemen van mijn pijnstillers wordt de pijn wel afgevlakt, dat wel, maar dat duurt altijd even. Mijn kinderen en man houden mij rechtstaande, elke dag maar weer en daar ben ik hun bijzonder dankbaar voor. Zij hebben zich volledig aan hun vermoeide moeder aangepast. Laten me zijn , helpen me waar ze kunnen.Ze verdienen een superdikke pluim.
Die verdomde vermoeidheid, voor de pijn heb ik wel de nodige medicatie, maar de vermoeidheid daar kan ik niet tegenop. Soms ga ik met m,n 2 dochters winkelen mazf na een uurtje of zo krijg ik mijne klop en dan is t terug naar. Huis want dan moet ik echt slapen.. Dit vind ik nog t ergste van alles, ik wil wel maar m,n lichaam zegt niet. Gelukkige krijg ik van mij twee dames veel hulp int huishouden, want werken en een huishouden erbij is toch niet niks. Ook ik heb m,n goede dagen en dan kan ik bergen verzetten. Maar helaas krijg je hiervan dan weer de rekening gepresenteerd.
BeantwoordenVerwijderen