Onlangs had ik een zeer interessant en fijn gesprek met mijn vriendin , waarbij ze vroeg of ik wel of niet koppig zou zijn. Vele jaren geleden had mijn Reiki-master mij daar al op gewezen, maar toen begreep ik niet echt waar ze op doelde. In die tijd nam ik het dan ook eerder op als; Wat ,ik koppig? ik ben helemaal niet koppig, vocht zelden voor mijn gelijk , verzette me niet of nauwelijks tegen iets of iemand en liet veel te veel met me doen. Discussies won altijd een ander.
Nu begrijp ik pas wat mijn Reiki-master in die tijd bedoelde, het waren niet die kenmerken van koppigheid waar zij het over had, maar een heel ander soort van koppigheid, doorzettingsvermogen en gedrevenheid. Niet willen toegeven aan de chaos die in mijn wereldje raasde.
Mijn fibromyalgie was er toen al , maar in en zeer vroeg en ongekende fase . Ik wist met andere woorden nog niet wat er met me scheelde. Ik wist wel dat er iets niet klopte , maar wat , daar zou ik pas veel later achter komen.
Dus nu ,na al die jaren, na alle deuren die ondertussen zijn open gegaan, na al de kapjes die van mijn lampje zijn afgevallen., schijnt er al iets meer licht naar buiten.
Het gesprek met mijn vriendin was voor mij dan ook het antwoord op de vraag die ik mijzelf al zo lang stelde. Ja, ok ik ben wel koppig , maar in een andere zin van het woord , want deze koppigheid houdt me staande . Belet me om me over te geven aan mijn aandoening, het te accepteren.
Had ik die koppigheid niet gehad, dan was ik er al veel sneller en vroeger onderdoor gegaan. Dan had ik me ook laten meeslepen in de neerwaartse spiraal van zelfmedelijden en radeloosheid .
Ik heb er altijd in gelooft dat ik iets kon bereiken als ik er helemaal achter sta, ook al heb ik pijn en ben ik doodop .
Bij mij was er geen sprake van opgeven. Ik ben nu eenmaal een doorzetter en leef veel te graag , zelfs in de periodes dat het heel slecht ging , heb ik de moed nooit opgegeven
Eens stopt het natuurlijk, als je niet naar je lichaam luistert, dan is het erover, dan kan geen koppigheid in de wereld je nog redden.
Mijn man verbaast zich regelmatig erover dat ik gelukkig ben , ( ik heb dan ook niet veel nodig )ook al heb ik fibromyalgie, maar ik kan het gewoon heel moeilijk aan hem uitleggen. Hoofdzaak is dat ik van niets spijt heb en dat ik met snel tevreden ben. ieder heeft zijn eigen kleine geheime receptje van gelukkig zijn en bij mij is dat niet anders. Het ligt in mijn aard en zo hebben mijn fantastische vader en moeder mij gemaakt en gevormd. Ik ben positief ingesteld en heb een optimistisch karakter. Ik ben ook niet voor niets een weegschaal van horoscoop. Ik leef van balans en harmonie. Liefde en eerlijkheid.
Zo nu en dan laat ik natuurlijk alles voor wat het is en geef ik me volledig over, dat zijn de meest pijnlijke momenten natuurlijk, maar ook dan kruip ik terug uit mijn kuil van slijk en modder en ga door. dat is mijn koppigheid en dat begrijp ik nu maar al te goed . Als ik het zo mag zeggen, " Ik ben blij dat ik koppig ben "
Geen opmerkingen:
Een reactie posten