Ik voel me opgeslorpt door tijd, dat gevoel heb ik al een heel lange tijd.
Waarom heb ik toch altijd het gevoel dat ik zoveel moet doen , zoveel mogelijk op een dag , zoveel op een uur . Het is een tijdje beter gegaan, maar stilaan sluipt het terug in mijn lichaam, dat onbehaaglijke gevoel van spanning , onrust en irritatie. En dat omdat ik iets niet heb afgewerkt van mijn lange lijst voor de dag . Het sluipt zo geniepig terug in mijn systeem. Het zuigt me leeg en ik heb het gevoel dat ik er niets aan kan doen. Dat is natuurlijk helemaal niet waar, maar het gevoel blijft . Ik raak in paniek, ik krijg het niet af. Ik wil nog zoveel doen en heb naar mijn gevoel zo weinig tijd . Stom hè.
Dat heb ik natuurlijk helemaal aan mezelf te danken ,want uiteindelijk bepaal ik zelf wat ik doe en hoelang ik hieraan besteedt. Het is gewoon sterker dan mezelf. Meestal deel ik mijn dag in , in vakken . Zo lang voor dit , zo lang voor dat , maar doordat de tijd zo snel ' schijnt ' te gaan, verlies ik mij hierin .Op het einde van de dag , merk ik dan natuurlijk dat ik mijn lijstje niet heb kunnen afwerken. Het is wel en feit , dat die lijstjes van mij niet te realiseren zijn met mijn fibromyalgie.
Ik weet dat het altijd een handicap voor mij zal blijven en dat besef ik maar al te goed. Ik wil altijd alles te perfect doen ,te goed afwerken. En ding heb ik mij wel al afgeleerd en dat is 101 dingen tegelijkertijd willen doen. De dingen die ik op een dag doe, maak ik wel af , dat is dan weer een vooruitgang. Maar het blijft pijnlijk, altijd tegen diezelfde muur opbotsen, omdat je verwachtingen voor de dag te hoog gegrepen zijn.
In januari begin ik weer gewoon aan een 20 uren week te werken en dat is met gemengde gevoelens.
Aan de ene kant is het financieel weer een verbetering en aan de andere kant ga ik mijn week weer anders moeten indelen. Weer een uitdaging op zich, maar ik zie het wel zitten. Natuurlijk zijn er meer oorzaken van het gevoel van tijd te kort te hebben. Mijn uitstelgedrag werkt hier natuurlijk ook niet in mijn voordeel . Hoeveel keer is het al niet het geval geweest dat ik iets op de lange baan heb geschoven, omdat ik gewoon niet wist hoe ik eraan moest beginnen. En dat zijn dan de zaken die voorrang hebben op de rest. Belangrijke dingen , grote klussen ( moeilijke, voor mij dan toch) . Ik heb het bijvoorbeeld graag proper in huis , maar kan slechts 2 kamers doen , ondertussen dat ik ze eigenlijk allemaal zou willen doen.
Een jaar geleden deed ik dat nog , met alle gevolgen van dien. En dan kom ik dus ook bij de oorzaak van mijn uitstelgedrag . Ik wil het allemaal te perfect en te goed doen en nog liefst ook allemaal, beddengoed verversen ,opruimen , stof vegen , stofzuigen , enz. en dat gaat gewoon niet. Doordat ik mij hier alleen maar al op erger, neemt me dat veel energie af , die ik hard nodig heb.
Een andere grote valkuil voor mij is het feit dat ik zelden' nee 'zeg tegen mensen. Het ironische hiervan is dat ik dit wel tegen mijn kinderen kan zeggen . ( Niet altijd maar toch voldoende.)
Ik stel nu eenmaal niet graag mensen teleur, ook al maak ik het mezelf hiermee moeilijker dan nodig is. Dat is zeker nog een werkpunt. Uiteindelijk wil mijn brein zoveel, maar mijn lichaam kan zo weinig naar mijn zin. Iedere dag een rustpauze inlassen verkort mijn dag dan ook( zo voelt het toch) , maar ik heb het gewoon nodig , het is niet anders . Ik accepteer het wel ,ook al is het is niet makkelijk.
Ik mag zeker niet klagen over mijn gezin, ze steunen mij in zoveel dingen. Daar ben ik ze enorm dankbaar voor en dat laat ik ze ook voelen. Het zijn mijn schatten.
Ik vind het superleuk om reacties te krijgen op mijn blogs, dus als je die hebt ,schrijf ze dan zeker neer.
Als je het ziet zitten om me te volgen op mijn blogs ,zou ik dat zeker op prijs stellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten