Kinderen opvoeden met fibromyalgie

Kinderen zijn voor het leven


Na alles wat ik tot nu toe heb neergeschreven , wil ik toch ook wel even stilstaan bij mijn kinderen. Voor dat jullie dit lezen , wil ik ook even vermelden dat dit geen afbreuk is naar mijn kids toe. Ik heb ze dolgraag hou ontzettend veel van ze . Ik vind alleen dat de liefde van een moeder naar haar kinderen toe , niet altijd verbloemd mag worden .Soms moet er eens gesproken worden over de lasten en plichten die wij als ouders hebben naar ons kinderen toe.

 

 

Daarom vind ik het altijd zo heerlijk om te horen dat ik niet alleen met bepaalde frustraties rondloop ,gaande van verdriet naar wanhoop .Er zijn genoeg andere ouders die het af en toe gewoon niet meer weten en even het doek willen laten vallen. Hun hart eens willen uitstorten bij iemand die er iets om geeft.( toch wel belangrijk, anders krijg je weinig nuttige feedback ) of zich in dezelfde situatie begeeft. Ik heb daarvoor mijn allerliefste vriendin  en ook mijn moeder die zeer begripvol is en dat is zalig. De schone schijn ophouden , dat houdt niemand vol .Is niet gezond , heb ik gemerkt, voor mijn gezondheid. Iedereen heeft natuurlijk zijn eigen mening en die moeten we respecteren, maar ik heb dit nodig. ontladen en praten. Want vergeet niet lieve mensen, stress maakt moe en moe maakt pijn. En het is nu net die viscieuze cirkel  die we proberen te breken.

 Zoals jullie al weten heb ik drie kinderen. Mijn oudste is een zoon,  Enrico  genaamd ( nee, geen Spaanse roots. Ik vond het gewoon goed klinken),meestal Rico afgekort. Is handiger als ik streng moet optreden. Hij is inmiddels al het huis uit, zonder dwang welteverstaan, hè. Hij was er klaar voor , beweerde hij. Wat had die zich vergist. Niet dus. Hij woont inmiddels bij zijn oma en vind dat fantastisch en mijn moeder ook. Zij is ook maar alleen en heeft aan Rico een fijn gezelschap. Iedereen tevreden. De tijd dat hij alleen woonde heeft mij veel van mijn krachten gekost . Het was ook rond die tijd dat ik ben ingestort ,zowel mentaal als fysiek. Ik hou zoveel van hem en had het gevoel dat ik hem kwijt was . Hij was op alle opzichten zo veranderd. Ik herkende hem niet meer .

 Mijn moederhart brak , dat deed pijn. Hij beseft nu ook dat hij me veel pijn heeft gedaan en ik heb hem dat ook zeker al vergeven.

 

Mijn grootste zorg op dit moment is wel dat hij veel drinkt. Experimenteren vind ik heel normaal op zijn leeftijd , maar moet op een bepaalt moment wel stabiliseren, vind ik. Hij wordt deze maand november al 20 jaar. Zeer cliché om te zeggen , maar verdorie wat gaat die tijd toch snel. Alles bijeen ben ik zeer trots op mijn zoon tegenwoordig. Hij heeft terug werk en redt het goed, hij is lief , zeer open tegen mij en houdt van mij , dat zegt hij regelmatig en dat voel ik en ik hou van hem en dat is alles wat telt.

 

Mijn middelste kind is een dochter , Anouk genaamd (, naar de zangeres Anouk ) Ze is 15 jaar en mijn jongste is 10 jaar ,maar daar later meer over.

Ik heb mijn man leren kennen toen Rico 6 jaar  en Anouk 10 maanden  (zij was van jongs af aan al een probleemkindje, geboren met een darmperforatie en drie maanden in het ziekenhuis ). Het waren harde tijden zowel voor mij, als voor mijn kinderen. Een scheiding , afscheid van hun biologische vader en zoveel meer.

 

Ook voor mijn man , was dit een zeer grote aanpassing. Hij , die zelf een ander beeld had gehad van zijn toekomst, werd verliefd op mij en daar hoorde een pakketje bij. Ondanks alles heeft hij ze met open armen ontvangen , gekleed, gevoed en opgevoed en hij heeft dat fantastisch gedaan , mag ik wel zeggen. Maar het was voor ons zeker geen gemakkelijke opgave , zowel voor mijn man als mij niet. Het grootste probleem zat hem daarin, dat zowel Rico als Anouk een aandoening hebben . Enrico is namelijk dyslectisch en heeft ADHD/ADD. Anouk heeft ook ADHD, maar is vooral hyperactief /impulsief en vooral dat laatste zorgt regelmatig voor de nodige stress en spanning. Maar ja, je moet ermee leren leven en het accepteren zoals het is, het is niet anders. Nu ,ikzelf heb dat grotendeels langs me neer kunnen leggen, dat strijden tegen de aandoening. Heb er wel lang over gedaan en dan vooral bij Anouk.

Je moet het op een bepaald moment durven loslaten. Het is dan niet dat je er niets meer om geeft . Het is niet eenvoudig om het uit te leggen. Het kan je nog wel wat schelen, maar je geeft er geen aandacht meer aan  . Dat is waar zij zich mee voeden, jou aandacht. Zeer vermoeiend, dat kan ik je vertellen. Anouk is nu wel volop aan het puberen , maar ze is altijd al een zeer eigenzinnig kind geweest, net zoals Enrico trouwens. Hebben ze van hun vader, haha.

 

Mijn man en ik hebben het daar wel moeilijk mee. Ze is wel lief en zo ,maar ook regelmatig niet eerlijk en geniepig ,liegt graag, (heeft ze ook van haar vader en dat meen ik ) en doet gewoon haar eigen ding. toen ze in het eerste leerjaar zat, had haar klassentitularis al de opmerking dat ze enorm nonchalant was en dat is ze nog altijd. Niets is veilig bij haar in de buurt. Elke pen of object dat ze in haar mond kan steken , wordt  beknabbeld. Ze heeft dan ook weinig respect voor andermans spullen in huis, die verdwijnen op mysterieuze wijze, raken kapot( weet ze meestal niets van).

 

Ze is ook zeer impulsief en rommelig( maar dat zijn er wel meer op haar leeftijd). Ze is constant op zoek naar prikkels en aandacht. Zoveel, dat ik haar dat niet kan geven. Sorry daarvoor, Anouk. We praten daar wel eens over , als ze tenminste hier is ,want ze is er niet veel, maar aan de andere kant is ze zo een heerlijk kind, sociaal, beleeft en hulpvaardig naar anderen toe, dat laatste  alleen thuis dan niet. Ik hou van haar en dat laat ze me ook zeker voelen. Ze heeft het gewoon heel er moeilijk zonder medicatie . Ik geef het al even niet , ik heb ze beiden laten kiezen.

Bij mijn derde kind en het kind van ons beiden,( mijn man en ik)

 is er geen teken van dit alles, maar rommelig is ze zeker en vast. Houdt alles , maar dan ook alles .Zelfs een klein briefje met iets op heeft waarde voor haar. Ze kan geen afstand doen van haar spullen . En praten dat ze kan ,de ganse tijd door. Ook eentje die zo veel aandacht nodig heeft . Niet te geloven , waar die woordenstroom vandaan komt. Soms denk ik stiekem, stop toch eens even met zo aanwezig te zijn . Ze zuigt me soms compleet leeg met haar aanwezigheid en ik moet al zo zuinig omspringen met mijn energie, maar het is toch zo een schatje , zo een knuffelbeertje. Heerlijk is dat. Ze is zo een slim en interessant kind. Zo voor op haar leeftijd.

 

Uiteindelijk zijn het kinderen en dat mogen we niet vergeten. Ik ga me gewoon sterker mogen opstellen en mijn krachten opbouwen. Dat lukt me al aardig de laatste tijd. Voor mij zijn ze stuk voor stuk dierbaar en speciaal. Met hun kwaliteiten en hun gebreken , zo is het en niet anders.

 

 

 

Ik hoor heel graag jullie reacties. Ben  nieuwsgierig naar jullie verhaal.