Moeilijk momenten ontbreken niet.

                                           

Ik heb het moeilijk, maar blijf hopen .

De reacties die ik krijg doen me niet goed , ja dan toch van de personen waar ik een andere reactie van verwacht. Daarom heb ik dan ook maar besloten om te zwijgen thuis, en daarbuiten, dat zal nog het best zijn . Maar het is eenzaam om alleen te zijn in mijn eigen wereldje , ondertussen dat ik die liefde en genegenheid zo hard nodig heb.

Ik weet het even niet meer,heb weer zo een periode van onzekerheid en uitzichtloosheid. Na de euforie , het dal. Dat is het scenario van mijn leven. Velen met pijn  zullen zich hierin herkennen, anderen helemaal niet. Het maakt ook niet uit .Het is te vermoeiend om uit te leggen , hoe het komt dat je je de ene dag goed kunt voelen en de andere dag het niet meer ziet zitten. Hetgeen voor mijzelf al verwarrend genoeg is. Pijn domineert nu eenmaal en is sterker dan mezelf , ik moet me dan ook weer keer op keer gewonnen geven . Overgeven aan , ja aan wat.

Heb al weken hoofdpijn ,gaat niet weg.Word er soms horendol van ,maar wil niet klagen. Wat heeft iemand er ook aan, als je zegt dat je pijn hebt. Ze zijn het gewoon zo moe gehoord en ik begrijp dat maar al te goed. Ik zou hetzelfde zijn .

Ik was toch ook zo erg van plan om mij helemaal open te stellen ,maar heb gemerkt dat de andere dat dan ook moeten doen ,want anders is het zo moeilijk om door te dringen, vooral in mijn situatie. Er zijn nu eenmaal personen die dit niet kunnen of gewoonweg niet willen of durven.Heb ik zeker ook respect voor.

Ik heb gemerkt dat deze blog voor mij een zeer goede therapie is , als een klankenbord ,waar je al je emoties aan kwijt kunt,zonder dat je veroordeeld of beoordeeld word.

Regelmatig vraag ik me af hoe lang ik dit nog volhoud, dat op en af van depressieve gedachten en emoties . Altijd zo sterk willen zijn en toch geen zin meer hebben in het leven. Altijd wachtend tot de volgende pijnstiller zijn werk doet . Dit is niet het leven dat ik wilde of wil,maar ik heb ook maar weinig keuze.

Ik werk nu 20 uren en dat gaat op zich heel goed ,maar het probleem is niet het werken ,dat doe ik graag genoeg. Ik ben "ALLES SAMEN "gewoon zo moe. De dag die stroef begint, de pijn die nu ook s'nachts begint te komen, na het werk de verplichte rustpauze, de verplichtingen van de dag ,alles.

Alleen van mijn yoga en mijn lieve gezin, vriendin ,moeder en goede momenten,daar leef ik voor, dat houd me recht.

Ben verdrietig op het moment , kan dan toch nog huilen ook al is het met moeite, maar ik wil ook huilen . Denk dat mij dat goed zal doen . Ik wil hard schreeuwen , mij laten horen , maar heb de moed niet ,dus laat ik het maar voor nu.

Wachtend op een beter moment en die zal er wel komen , hoor. Het zal alleen even duren .Op dit moment dus niet. In de tussentijd speel ik mijn rolletje van goede huisvrouw en gelukkige echtgenote ,wat een leugen,maar het is mijn leugen.

Ik moet de moed erin houden en wil toch eindigen met kleur . Sorry  aan jullie allen ,voor mijn donkere woorden , maar geloof me, het doet goed om het te kunnen neerschrijven.